O Tribunal Superior de Xustiza de Galician (TSXG) acordou suspender cautelarmente a execución do acordo da Xunta que outorgou á promotora do parque eólico Campo das Rosas -Naturgy Renovables SLU- as autorizacións administrativas previa e de construción, á vez que declarou a utilidade pública das instalacións, situadas nos termos municipais da Estrada, Campo Lameiro e Cercedo-Cotobade, e a súa compatibilidade con aproveitamentos forestais.
A sección terceira da Sala do Contencioso-administrativo do alto tribunal galego, que acolleu a solicitude da Asociación Ecoloxistas en Acción Galiza, basea a suspensión cautelar no fumus boni iuris (aparencia de bo dereito), unha figura xurídica que se refire á aparencia ou probabilidade de que unha acción legal teña un fundamento xurídico válido. Os maxistrados explican que, aínda que nesta fase do procedemento só poden manifestarse sobre a suspensión cautelar, non sobre o fondo do asunto, xa se pronunciaron noutras ocasións sobre a pretensión que presumen que se exporá na demanda -a existencia de simultaneidade entre o requirimento dos informes sectoriais do parque e o trámite de información pública e o prazo deste-. De feito, o TSXG salienta que da lectura do acordo que autoriza a execución do parque eólico Campo das Rosas se aprecia que o procedemento “se conduciu de forma análoga” á que deu lugar á autorización do parque eólico do Roncudo, en Corme, anulado polas sentenzas emitidas pola mesma Sala do TSXG o 21 de xaneiro de 2022, de modo que, neste caso, entende que se cumpre o requisito do fumus boni iuris, que ampara a suspensión interesada pola asociación ecoloxista.
No auto, explica que a propia Sala, en pronunciamentos anteriores, xa advertira sobre a prevalencia do Dereito da Unión Europea e a incidencia que sobre o trámite de información pública teñen os prazos e a disposición efectiva previa -e non simultánea- dos informes sectoriais. Esas sentenzas anteriores (PO 7196/2020 e PO 7419/2020), emitidas en xaneiro de 2022, foron recorridas ante o Tribunal Supremo. O alto tribunal deberá, polo tanto, determinar se os informes sectoriais que se requiran para tramitar un procedemento de avaliación do impacto ambiental deben solicitarse antes de someterse o proxecto ao trámite de información pública ou, pola contra, se debe facerse de forma simultánea.
A sección terceira da Sala do Contencioso-administrativo do TSXG recalca no auto que está de acordo co letrado da Xunta en esperar a que se pronuncie o Tribunal Supremo sobre ese extremo, algo que indica que constitúe un argumento máis para apreciar o fumus boni iuris que ampara a suspensión do parque eólico Campo das Rosas. Así, os xuíces lembran que o Tribunal Constitucional declarou en varias sentenzas que “ata que non se tome a decisión ao respecto polo tribunal competente, o acto non pode ser executado pola administración”.
O TSXG rexeitou amparar a suspensión no periculum in moura -perda da finalidade lexítima do recurso- ou na prevalencia do interese xeral sobre o particular da promotora, tal e como defendía a asociación ecoloxista. “Non observou esta Sala o dano ambiental e a diversas especies de flora e fauna a que se refire o letrado da asociación ecolóxica”, explica o TSXG, á vez que sinala que, neste caso, se acreditou o interese xeral que para o sistema eléctrico ten a execución e funcionamento do parque eólico, pois a Xunta declarou a súa utilidade pública a efectos expropiatorios pola vía de urxencia. O auto non é firme, pois cabe presentar recurso.
Voto particular
Dos cinco maxistrados e maxistradas que forman a Sala, catro subscriben a suspensión cautelar, mentres que unha das maxistradas emitiu un voto particular, no que subliña, respecto ao fumus boni iuris, que “o xuízo sobre a conformidade ou non a dereito do acto administrativo impugnado é alleo ao contido propio dunha medida cautelar”. Ademais, nunha rectificación ao seu voto particular, engade que “o auto da maioría confunde medida procesual e fumus boni iuris”, á vez que engade que “se trata dunha peza separada de medidas cautelares; dunha medida cautelar formulada no escrito de interposición do recurso; e dun proceso principal no que aínda non se presentou demanda -nin contestación-”, polo que entende que “non cabería apreciar identidade xurídica substancial coa cuestión debatida porque non hai obxecto do proceso delimitado”.
